هُما

بسم الله الرحمن الرحیم

کاش هُمای او بر شانه ام مینشست و سعادت تماشایش را نوید میداد.

میدانم که هزاران بار نشسته و چنگال در شانه ام فرو کرد و من ندانستم که به دیدار عرشم میرساند.

هیچ چیز از اخرین فرودش را بخاطر ندارم جز جای چنگالش که میگوید:  آمدیم ....نبودید!!!

امدیم....سنگین بودید!!

همین داغی که نشسته بر شانه ام  ،افسوس همراه نشدن است.

مبادا روزی که سبک شدم ،هُما پیر باشد!!

خدایا  رمضان از نیمه گذشت! درد چنگالهای گذشته امانم را بریده! امسال را سال ما کن!!

التماس دعا از همگی

یا علی